Wiersze i wierszyki dla dzieci

Legenda o garści ziemi polskiej

Władysław Bełza (1847- 1913),

1. Ojców naszych ziemio święta,
   Ziemio wielkich cnot i czynów,
   Tyś na wskroś jest przesiąknięta,
   Krwią ofiarną twoich synów.
   
2. I nie darmo w twoje rano,
   O! spuścizno przodków droga!
   Ziemią świętą ciebie zwano,
   Boś najbliżej stała Boga.
   
3. Byłaś ziemią poświęcenia,
   Przytuliskiem licznych gości;
   Dziwny ciebie opromienia,
   Czar męczeństwa i świętości.
   
4. Niegdyś ze stron tych pątnicy,
   Z wiarą w sercu niewymowną,
   Do Piotrowej szli stolicy,
   Po relikwii kość cudowną.
   
5. I gdy o ten dar nieśmiało,
   Dla Ojczyzny swej prosili,
   Papież schylił głowę białą,
   I tak odrzekł im po chwili:
   
6. "O! Polacy! o pielgrzymi!
   Na cóż wam relikwia nowa?
   Wasza ziemia krwią się dymi
   I dość świętych kości chowa.
   
7. Wszak'że jeszcze do tej pory,
   W bitwach z Turki i z Tatary,
   Męczenników waszych wzory,
   Są świadectwem waszej wiary",
   
8. I wziął w rękę swą sędziwą,
   Polskiej ziemi grudkę małą,
   I na dłoń mu się, o! dziwo !
   Kilka kropli krwi polało.
   
9. "Weźcie," rzecze, "proch ten z sobą
   I cud Boży głoście wszędzie!
   Niech ta ziemia wam ozdobą,
   I relikwią świątyń będzie!
   
10. Niechaj proch ten z waszych progów
    Wciąż wam Świadczy przed oczyma:
    Jak nad Boga nie ma Bogów,
    Nad tą ziemię świętszej nie ma!"