Wiersze i wierszyki dla dzieci

Pieśń o Wojnie Tureckiej

1863AD, autor nieznany

1. Posłuchajcie, ja was proszę, o wojnie tureckiej.
   Turek zmierzył się przed trzystu lat z królem Sobieskiem
   Wpierw w niedzielę Turka z rana wpłynęły okręty
   i na tym miejscu stanęły, gdzie był obraz święty.
2. A w niedziele bardzo rano bramy otworzyli,
   Zaraz do miasta, do Wiednia Turcy przystąpili.
   O, o Wiedniu, o, o Wiedniu, już cię teraz mamy.
   Już cię tu nikt nie obroni, jeno ten nad wami.
3. I przyjechał pan turecki, monstrancyję zdjęli.
   Siedemdziesiąt zakonników przed klasztorem ścięli.
   A i pannom zakonnicom żni piersi nożami,
   A Przenajświętszy Sakrament deptali nogami.
4. Dzieci bili, zabijali, na bagnety brali.
   Nieszczęsne matki patrzały, z żalu umierały.
   Krew płynęła strumieniami z okien na ulice.
   Turek ze wszystkich stron świata strzelał w kamienice.
5. I już wszyscy potrwożeni, już we krwi stanęli.
   I o pomoc Matkę Bożą gorliwie prosili.
   O Przenajświętsza Panienko, wiele tego razy
   Obrażali, posiekali Twe święte obrazy.
6. I przyjechał król Sobieski, do kościoła bieży.
   Upadł przed Najświętszą Panną, i tam krzyżem leży.
   Wtem zawowała z obrazu: "Powstań na kolana.
   O powstań królu Sobieski, na Turka pogana".
7. "O Przenajświętsza Panienko, jakże mam wojować,
   Kiedy już słońce zachodzi, późno się szykować."
   "A ja mowie to do ciebie, ze z mojej przyczyny.
   Słońce będzie ci świeciło dłużej trzy godziny".
8. "O Przenajświętsza Panienko dopomóż mi sama,
   Bo ja idę już wojować na Turka pogana."
   O i powstał król Sobieski, który krzyżem leżał,
   I na Turka poganina czym prędzej pobieżał.
9. I ze wzgórza Kahlenbergu król wojska prowadził.
   Każdy husarz z pięćdziesięciu Turków sobie radził.
   Choć liczyła pół miliona ludzi armia wroga,
   Nic ci mnogi lud nie wzmoże przeciw armii Boga.
10. I Przenajświętsza Panienka sama w wojnie była
    I o pomoc swego syna, o pomoc prosiła.
    I Przenajświętsza Panienka sama w wojnie była
    I z pomocą swego Syna Turka oślepiła.
11. Zobaczywszy Bóg Najwyższy z nieba wysokiego
    Spuścił na nich deszcz kamienny, wybił do jednego.
    Ci którzy żywi zostali, jęli rejterować.
    Poprzysięgli, że nie pójdą do Polski wojować.