Wiersze i wierszyki dla dzieci

Pieśń Grunwaldzka

Autor nieznany, o bitwie z 15.7.1410 AD

We wtorku dzień apostolski
Rzekł marszałek - królu polski,
Wielki tu jest lud nad nami
Trzeba by był Pan Bóg z nami.
Na Grunwaldzkiem Polu
Król widząc, iż blisko było
Aby się to dokończyło
Nacz się Niemcy hardzie brali
Niż polskiej mocy dostali.
Na Grunwaldzkiem Polu
Chorągiew wnet kazał podać
Chcąc swym więcej serca dodać
A iż ją podnosi sprawnie
Tymi słowy dal znać jawnie.
Boże mój ty wiesz bez chyby
Co pomyśli człowiek żywy
Przed tobą się nikt nie skryje
Kto źle albo dobrze żyje.
Ty wiesz, zawżdy żem uchodził
Abych nikomu nie szkodził
I ta wojna z żalem moim
Świadczę tobą Bogiem swoim.
Ale iż je pych unosi
A ma składność wstyd odnosi
W twą nadzieję wojnę wznoszę
A za krzywdy pomsty proszę.
Ty wiesz Panie, moją radę
Żem wolał pokój niż zwadę.
Pokój choć z mym ulżywieniem
Niż wojnę z dobrym summieniem.
Lecz iżeś mnię na to wysadził
Abym o tym ludu radził
Z krwawych rąk racz je wyrwać
Na pomoc z nieba zstąpić racz.
Chorągiew tę już rozciągam
W imię twe z wojskiem wyciągam.
Kto ma prawo między nami
Pomóż mu swemi rękami.
Wejrzyj Panie na krew onę
Co polała twoją stronę.
Ta woła - sprawiedliwości!
A już nie krew, ale kości.
I ci którzy dziś polegną
Płaczem swym ciebie dosięgną.
Proszę by nie żył godziny
Kto tej wojnie dal przyczyny.
Słysząc te królewskie słowa
Zapłakała każda głowa
Witułd takąż rzecz uczynił
Kto początkiem, tego winił.
Potem płaczu zaniechali
Bogurodzicę - śpiewali
Tusząc jutro każdy sobie
Wesołym być o tej dobie.
Po tym do króla przysłano
O bliskim wojsku znać dano
A król się modlitwą bawił
Nic nie czynił aż to sprawił.
Witułd a Maszkowski dbali
By w ten czas lud zszykowali
A król skończywszy modlitwy
Na swym koniu czekał bitwy.
Polski lud wziął lewą stronę
Litewski prawej obronę
Dziewięćdziesiąt wszystkich mieli
Chorągiew które widzieli
Na czele, lud co wybrańszy
A co dali to tam tańszy
Ku bitwie lud nie przystojny
Król w obóz odesłał z wojny
A gdy poczęto trąb słuchać
Tam każdy jął swego szukać.
Wtym dwaj posłowie przysłani
Byli od króla słuchani:
Mistrz pruski dał ci powiedzieć,
Że mu tak dano wiedzieć
Iż ci serca nie dostaje
Dlategoć dwa miecze daje
Abyś i te miał na pomoc
Wnet poznasz, co niemiecka moc
A rozdziel się nimi z bratem
A potykać się każ zatem
A jeślić pola nie staje
Do szyku, otoć je daje
Byś nie miał żadnej wymowy
Otoć daje plac gotowy.
Wtym się ich wojsko cofnęło
Nasze się dobro poczęło.
Bo był znak, że to widzieli
Iż tam nazad biegać mieli.
Król przyjął miecze z pokorą
A dał im odpowiedź skorą,
Która za proroctwo stała
Bo się im pycha znać dała:
W mym wojsku jest dosyć broni
Ten pozna, kogo mój zgoni
Wszakże i za te dziękuję
Wygrać sobie obiecuję
Acz na przepych są posłane
Ale jednak mnie są dane
Zwyciężonym ten się czuje
Kto komu broń ofiaruje
Zna Bóg, żem ciągnął na zgodę
I wam tego dowiodę
Ale żeście krwie niesyci
Da Bóg, będziecie w niej zmyci
Potem król swe napomniawszy
Na prośbę ich odjechawszy
Bo Polacy zwyczaj mają
Iż za Pana gardła dają
Rozkazał dać znak potkania
I mało było czekania
Bo poszły ochotnie k'sobie
Tak wybrane czoła obie
Na Grunwaldzkiem Polu
Niemcom przyszło bieżać z góry
I szli, by wyskoczyć z skóry
Potym z boku z dział strzelono
Nikogo nie ugodzono
Trzask, wrzask, krzyk, płacz był niemały
Uszy z dala to słyszały
By się mógł był las przełomić
Nie mógłby ich tak ogromić
Zaczęła się bitwa sroga
Śmierć, krew, dusza tam niedroga
A mąż się do męża kwapił
Czym kto mógł swego załapił
Na Grunwaldzkiem Polu
Tak że się we krwi mieszały
Zbroje, szable, szpady, strzały
Miecze, kordy, tarcze, łuki
Konie już mdłe, a z drzew sztuki
Na godzinę nie znać było
Gdzie się zwycięstwo chyliło
Aż Niemcy wzięli tę radę
Z prawym skrzydłem zacząć zwadę
I na Litwę się puścili
Na pomieszanie trafili
Ci pędu strzymać nie mogli
Pan Bóg tak chciał że je zmogli
A w ten czas Wrocimowskiemu
Chorążemu krakowskiemu
Chorągiew na dół zrzucona
Ze krwią naszych zaś wzniesiona
Tam po tej przygodzie skoro
Szczęściło się naszym sporo
Bo się Niemcy spracowali
A Polacy docierali
Chełmieńskie wojsko zostało
Ale i to za swe miało
Wtym mistrz z krzyżaki jął stronić
Chcąc Polaków w sak zagonić
Król stał tam blisko w obronie
I chciał bieżeć k'tej tam stronie
Aż go ledwie utrzymali
Ci, którzy go pilnowali
A wtym jakiś rycerz zbrojny
Chciał z królem skosztować wojny
Ale się mu nie powiodła
Bo zarazem wypadł z siodła
Chciał króla drzewcem dojechać
Król go też nie chciał zaniechać
Oleśnicki weń zawadził
Ten go mężnie z konia zsadził
Hełm się odkrył, został goło
Król go wtym ugodził w czoło
Ci, co króla pilni byli
Ci go do końca dobili.
A wtym i huf wszystek starto
Którym to było natarto
W którym był mistrz z krzyżowniki
Pomylono wszystkim szyki
Owa wszyscy tył podali
Co pierwej hardzie kazali
I w obozie się nie skryli
Jako psy Polacy bili
Pięćdziesiąt tysiąc na placu
Co tam zostało bez płaczu
A czterdzieści poimano
Jako bydło trzodą gnano
Mistrz z kontury wszyscy zbici
Miecze co przynieśli i ci,
Pokora sama wygrała
Bo u Boga miejsce miała
Na Grunwaldzkiem Polu
Obóz, działa wszystkie wzięto
Tak Niemcom pychę odjęto
A łańcuchy zgotowane
Na ichże szyje wkładane
Na Grunwaldzkiem Polu
Po tej bitwie stał się koniec
A do Polski posłan goniec
Iż król wygrał, a mistrz stracił
I gardłem tego przypłacił
Na Grunwaldzkiem Polu
Tak ci Pan Bóg pychę traci
A pokorę hojnie płaci
Sprawiedliwość w bitwie może
Daj tak zawżdy wygrać Boże.
Na Grunwaldzkiem Polu