ten, który w duszy odrywa się od dóbr zewnętrznych, zwłaszcza od bogactw i zaszczytów, a nawet w razie potrzeby gardzi nimi dobrowolnie; jeżeli zaś je ma, używa ich umiarkowanie i dobrze; a jeżeli ich nie ma, nie szuka ich chciwie; gdy je utraci, znosi to z poddaniem się woli Bożej.