(gr. nauka o zbawieniu ) Systematyczna interpretacja zbawczego dzieła Chrystusa wobec ludzi i świata. Nauka o tym, że Chrystus umarł i powstał z martwych, żeby zbawić grzeszną ludzkość (Mk 14, 24; J 11, 49-52; Rz 4, 25; 5, 6-11; 1 Kor 15, 3; 1 P 1, 3), oraz że zbawcza funkcja i osobowa tożsamość Chrystusa jako Syna Bożego są od siebie nierozdzielne. Studium różnych tytułów mesjańskich Jezusa jak i aspektów Jego dzieła zbawczego: przede wszystkim jako zwycięskie wyzwolenie, jako wynagrodzenie i jako przekształcająca miłość (J 1, 29; 13, 1; 16, 33).