przysięga, do której składania byli zobowiązani biskupi w ramach walki z heresją modernizmu (powstała na przełomie XIX i XX wieku), potępioną przez papieża Piusa X w 1907 r, której głównymi błędami były agnostycyzm (przekonanie że człowiek poznaniem rozumowym nie może uchwycić istnienia i istoty Boga ), sprowadzanie wiary do uczucia, przyznawanie dogmatom katolickim tylko względnej prawdziwości, zaprzeczenie Bóstwa Chrystusa Pana, immanentyzm (pogląd, że całe poznanie człowieka mieści się w jego wnętrzu, czyli immanencji i dlatego konsekwentnie religia i jej prawdy wywodzą się z wnętrza człowieka, a zwłaszcza z wrodzonego zmysłu, czyli uczucia religijnego, a nie z Objawienia Bożego, zewnętrznego w stosunku do ludzkiej świadomości i od niej niezależnego), indyferentyzm religiny (traktowanie wszystkich religii na równi z prawdziwą), panteizm (negacja istnienia osobowego Boga), naturalizm (pogląd, iż wszystko ma swe naturalne przyczyny, wykluczający wyjaśnienia nadprzyrodzone czy duchowe), racjonalizm (pogląd, jakoby wszystko można było wyjaśnić za pomocą tylko wysiłku rozumu, bez potrzeby odwoływania się do obiektywnej rzeczywistości, w tym rzeczywistości Boga) latitudynaryzm (kierunek protestancki wymagający od chrześcijan tylko wiary w prawdy fundamentalne i traktujący religię chrześcijańską, religię jako system etyczny) oraz symbolizm (przeświadczenie, że prawdy wiary i Sakramenty św. są tylko symbolami, czyli znakami wewnętrznego uczucia religijnego); treścią przysięgi jest zaprzeczenie tym heretyckim poglądom