herezja głoszona w V wieku przez
mnicha angielskiego Pelagiusza
i jego towarzysza Celestiusza.
Człowiek może - według pelagianizmu
o własnych siłach i bez łaski dojść do najwyższej
doskonałości moralnej i do zbawienia,
byle tylko miał dobrą wolę.
Rzekomo każdy człowiek bowiem przychodzi na świat
bez grzechu pierworodnego,
a tym samym bez skażenia natury ludzkiej,
będącego skutkiem grzechu.
Adam nie umarł z powodu grzechu, lecz tak sobie.
Grzech Adama zaszkodził tylko mu, a nie całej ludzkości.
Ani ludzkość nie umiera przez grzech Adama
ani nie zwmartwychwstaje w Chrystusie.
Przed Chrystusem byli ludzie bez grzechu.
Prawo mojżeszowe jest do zbawienia równie dobre jak Ewangelia.
Z pelagianizmem walczył przede wszystkim św. Augustyn, który w dziełach swych przedstawił prawowierna naukę o łasce tak, że otrzymał tytuł Doktora Łaski . Pelagianizm potępiony przez Sobór w Efezie ( r. 431 ) i Synod o Orange ( r. 529 ) stracił swych zwolenników, odżył jednak w herezji kalwińskiej ( XVI wiek ) i jansenistycznej ( wiek XVII )