Na podstawie Katechizmu Katolickiego ks. kard. Gasparrieg.
Pan Bóg zupełnie dobrowolnie na początku czasu z niczego utworzył świat duchowy i cielesny, czyli świat niebiański i doczesny (ziemski), a potem człowieka, jako składającego się z ducha i z ciała. Bóg dobrocią swoją i wszechmocną siłą raczył to wszystko stworzyć nie dla pomnożenia ani zdobycia swego szczęścia, lecz dla objawienia swej doskonałości przez dobra, których użycza stworzeniom.
Bóg dba o wszystkie rzeczy, które stworzył, gdyż je wprost utrzymuje, strzeże ich – w przeciwnym razie wróciłyby natychmiast w nicość – i kieruje nimi tak, iż nie ma ani być nie może niczego, co by się działo bez woli Bożej lub dopustu Bożego. Staranie, które Bóg ma o to, co stworzył, nazywa się Opatrznością Bożą.
Choć Pan Bóg o swe stworzenie dba, to mimo to nie przeszkadza grzechowi, czyli świadomemu i dobrowolnemu przekroczeniu prawa Boskiego, gdyż dał człowiekowi wolność wraz z pomocą łaski, aby człowiek sam był sprawcą albo swego szczęścia, albo swej zguby, zależnie od tego, czy współdziała z łaską lub się jej sprzeciwia. Pan Bóg nawet z nadużycia wolności cudownie wyprowadza dobro, aby zawsze i wszędzie jaśniała Jego sprawiedliwość i miłosierdzie.
Natomiast wszelkiego rodzaju zło fizyczne, które nas trapi w tym życiu śmiertelnym, Bóg chce albo dopuszcza dlatego, by ukarać grzech, albo by nawrócić grzeszników do Siebie, albo żeby sprawiedliwych doświadczać i uczynić ich godnymi nagrody wiekuistej, albo też przez wzgląd na jakieś wyższe dobro.