Pieśni Patriotyczne
  
      
   Chwała Bohaterom     
w roku Pańskim 2021 
Na większą chwałę Boga w Trójcy Świętej Jedynego, Ojca i Syna i Ducha Świętego  
 
 
 
 słowa: Julian Ursyn Niemcewicz; muzyka:  F. Lessel 
 
  
 	
-  
Gdy Popiel w chwilach okropnego zgonu,
 
 Karzącej zbrodnie doświadczył prawicy;
 Naród chcąc wybrać następcę do Tronu
 Zebrał się w pięknych równinach Kruszwicy.
 
- 
Stały nad Gopłem Słowiany rozliczne,
 
 Długie oszczepy, puklerze staliste:
 Zamku Popielów wieże niebotyczne
 Odbiiały się o jezioro czyste.
 
- 
Gdzie wielkie mnóstwo, ciężko szukać zgody,
 
 Na głośnych sporach czas upływał drogi;
 Głód się czuć dawał, a obce narody
 Szerzyły w Polsce najazdy i trwogi.
 
- 
Ale Bóg dobry spojrzał na Polaków,
 
 Bo ich do wielkich przeznaczeń gotował;
 W pośród Kruszwicy spokojnych wieśniaków,
 Był Piast, co Bogów i ludzi miłował.
 
- 
Dom jego szczupły, ale zewsząd czysty,
 
 Za Gopłem mała pasiekę posiadał;
 Cienił lepiankę Jawór wiekuisty,
 A na nim bocian gniazdo swe zakładał.
 
- 
Znaną sąsiadom była na około,
 
 I dobroć jego i gościnna hojność;
 Znajdował (lemiesz prowadząc wesoło)
 W pracy swą żywność, w sumieniu spokojność.
 
- 
Dzień nadszedł kwietny dla skromnej drużyny,
 
 Gdzie jak pogańskie prawo nakazało,
 Pierworodnego syna postrzyżyny
 Obchodzić miano przez ucztę wspaniałą.
 
- 
W gronie przyjaciół zaczęły się gody,
 
 Pierwszymi dary już uczczone Bogi;
 Gdy dwóch młodzieńców przecudnej urody
 Wchodzi w gościnne biesiadników progi.
 
- 
Piast i Rzepicha z czołem nachylonym
 
 Proszą, by miejsca chcieli zasiąść swoje,
 Lud się gromadzi, a z tłumem zwiększonym
 Mnoży się pokarm, i słodkie napoje.
 
- 
Po uczcie, świetni zniknęli młodzieńcy,
 
 A lud zgodnymi zawołał głosami:
 "Piast luby Bogom, po cóż czekać więcej,
 Niech będzie Królem, rządzi Polakami. "
- 
"Większej", mąż rzecze, "potrzeba mądrości,
 
 By berłem rządzić podług ludu woli;
 Zostawcie Piasta w szczęśliwej mierności
 Przy jego pługu, pasiece, i roli."
 
- 
Gdy wieczór nadszedł, Piast głowę na ręce
 
 Oparłszy, siedział pod jaworu cieniem,
 Znów przed dom jego ciż sami młodzieńce
 Przyszli, światłości okryci promieniem.
 
- 
Postać ich, Niebian mieszkańców wskazuje,
 
 Od barków śnieżne skrzydła się podnoszą,
 Białe ich szaty do ziemi zstępują,
 A ciemne włosy woń lubą roznoszą.
 
- 
Rzekli do Piasta: "Pan co mieszka w Niebie,
 
 Co zedrze wnukom twym błędu zasłonę,
 Aniołów swoich przysyła do ciebie
 Z rozkazem żebyś wziął Polską koronę."
- 
"Szanuj z pokorą świętą jego wole,
 
 Wielkie on Polsce zakreśla zawody,
 Do chlubnych czynów otworzy wam pole,
 Da wam zwycięstwa, chwałę i swobody."
- 
"Z plemienia twego dzielni wojownicy
 
 Pędząc przed sobą barbarzyńskie kupy,
 Na wschód i zachód kres państwa granicy
 Naznaczą w rzekach żelaznymi słupy. "
- 
"Przez dziewięć wieków ród wasz istnieć będzie.
 
 A po was inni tron Piastów osiędą,
 Ujrzy się Polska w pierwszych mocarstw rzędzie,
 A cne Książęta hołdować jej będą."
- 
"Ale pomyślność przywiedzie zepsucie:
 
 Wkradną się zbytki i ciężkie niezgody,
 Pogwałcą wszystko wyuzdane chucie,
 I kraj ten obce rozszarpią narody. "
- 
"Dnia ostatniego głos trąby straszliwy
 
 Zagrzmi już dla was wpośród gromów bicia,
 Gdy Bóg wszechmocny zawsze litościwy
 W oziębłych zwłokach wskrzesi iskrę życia."
- 
Tu znikły męże w światłości powodzi,
 
 A Piast zdziwiony pozostał samotnym,
 Słodki się zapach w powietrzu rozchodzi,
 Jak woń fiołków po deszczu wilgotnym.
 
- 
Jeszcze Piast dumał, gdy z jutrzenki blaskiem
 
 Lud niecierpliwy tłumnie się gromadzi,
 Wita go Panem z radosnym oklaskiem,
 I na Królewskie komnaty prowadzi.
 
- 
Już wdział purpurę, wziął miecz wojowniczy,
 
 Świetną korona uwieńczył swe skronie,
 A wdzięczny, pragnąc uczcić stan rolniczy,
 Rozkazał pług swój postawić przy tronie.
 
- 
"Ziomkowie", rzecze, "kiedy mam panować
 
 Gdy wy i same Nieba tak zrządziły,
 Zaklinam, chciejcież rolnictwo szanować,
 W mieczu i pługu są Polaków siły. "
 
UWAGA: Tekst unacześniono (pisownię, niekiedy słowa, są skróty)