XVI Ogólnopolskie Spotkanie Małżeństw, Które Miały Wesele Bezalkoholowe Wesele Wesel 2010 odbyło się na terenie Archidiecezji Przemyskiej, znaczonej stopami wielu polskich Świętych, do których należy jej Pasterz, Święty Józef Pelczar.
Podczas Wesela Wesel nawiedziliśmy miejsca poświęcone Świetego Biskupowi przemyskiemu Józefowi Pelczarowi.
Warto pamiętać o tej niezwykłej postaci gorliwego pasterza Koscioła.
Jeszcze przed urodzeniem został ofiarowany Najświętszej Maryi Pannie przez swoją pobożną matkę. Przyszedł na świat 17 stycznia 1842 w Korczynie koło Krosna w diecezji przemyskiej, jako trzecie dziecko średniozamożnych rolników Wojciecha i Marii z Mięsowiczów. Ochrzczony został w dwa dni po urodzeniu, wzrastał w głęboko religijnej atmosferze.
Od szóstego roku życia był ministrantem w parafialnym kościele.
Po ukończeniu szkoły w Korczynie, kontynuował naukę w Rzeszowie. Zdał egzamin dojrzałości w 1860 roku i wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. 17 VII1864 roku przyjął święcenia kapłańskie, potem przez pewien czas był wikariuszem w Samborze.
Dzięki poparciu ojca Piotra Semenenki uzyskał stypendium i został wysłany do Kolegium Polskiego w Rzymie. W latach 1865-1868 studiował tam prawo kanoniczne i teologię, otrzymując dwa doktoraty.
Oddawał się w tym czasie głębokiemu życiu wewnętrznemu i zgłębiał dzieła ascetyków. Owocem tego stała się jego praca zatytułowana „Życie duchowe, czyli doskonałość chrześcijańska”. Przez dziesiątki lat służyła ona zarówno kapłanom jak i osobom świeckim.
Po powrocie do kraju, w październiku 1869 roku został mianowany prefektem Seminarium Duchownego w Przemyślu, a następnie wykładał tam również teologię pastoralną i prawo kanoniczne.
W marcu 1877 roku otrzymał katedrę historii Kościoła i prawa kanonicznego na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Pracował tam 22 lata, a od 1882 do 1883 był rektorem uczelni; rozpoczął wtedy także budowę uczelni Collegium Novum.
Obok zajęć uniwersyteckich był również znakomitym kaznodzieją, zajmował się też działalnością kościelno-społeczną. Odznaczał się gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Serca Bożego i Najświętszej Maryi Panny.
Przejęty głęboką troska o dziewczęta zagrożone moralnie, a także losem chorych i ubogich, założył w 1894 roku w Krakowie Zgromadzenie Franciszkańskie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego.
W 1899 roku został biskupem pomocniczym w Przemyślu, a 17 grudnia 1900-ordynariuszem diecezji przemyskiej. Jego rządy były czasem wielkiej troski o podniesienie poziomu wiedzy duchowieństwa i wiernych. W tym celu często gromadził księży na zebrania i konferencje oraz pisał wiele listów pasterskich. Popierał bractwa i sodalicję mariańską. Przeprowadził także reformę nauczania religii w szkołach podstawowych. Z jego inicjatywy powstał w diecezji Związek Katolicko-Społeczny. Zwiększył o 57 liczbę placówek duszpasterskich. Dzięki pomocy biskupa sufragana Karola Fischera dokonywał często wizytacji kanonicznych w parafiach.
Był wzorem gorliwości apostolskiej, prowadził intensywne życie wewnętrzne i dużo czasu poświęcał na modlitwę. Z wielkim zapałem energią realizował program oświecenia diecezji. Polecił, by przy każdym bractwie wstrzemięźliwości powstawały w parafii oddziały abstynenckie. Zagęścił sieć parafii tak, aby odległość do kościoła była poniżej 8 km (gdy został biskupem, niwektórzy diecezjanie mieli nawet 50 km do najbliższego kościoła).
W 1901 roku powołał do życia redakcję miesięcznika „Kronika Diecezji Przemyskiej. W 1902 roku urządził bibliotekę i muzeum diecezjalne, założył Małe Seminarium i odnowił katedrę przemyską.
Jako jedyny biskup w tamtych czasach, pomimo zaborów, odważył się w 1902 roku zwołać Synod diecezjalny po 179 latach przerwy, aby oprzeć działalność duszpasterską na mocnym fundamencie prawa kościelnego.
Wśród tych wszechstronnych zajęć pras cały czas prowadził także działalność pisarską. Posiadał rzadką umiejętność doskonałego wykorzystywania czasu. Każda chwilę umiał poświęcić dla chwały Bożej i zbawienia dusz. Był ogromnie pracowity, systematyczny i roztropny w podejmowaniu ważnych przedsięwzięć, miał doskonałą pamięć. Oszczędny dla siebie, hojnie wspierał wszelkie dobre i potrzebne inicjatywy.
Odznaczał się wielką pobożnością maryjną. Zabiegał o dodanie do Litanii Loretanskiej wezwania "Królowo Polski, módl się za nami". Stolica Apostolska zatwierdziła je kilka miesięcy po jego śmierci.
Zmarł w opinii świętości 28 marca 1924 roku w Przemyślu na kilka miesięcy przed zaplanowanym kolejnym synodem diecezjalnym. Założone przez ks. biskupa Józefa Pelczara zgromadzenie sióstr sercanek liczy obecnie ponad 650 sióstr.
W czasie czwartej pielgrzymki do ojczyzny 2 czerwca 1991 roku Jan Paweł II dokonał w Rzeszowie w pobliżu kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa uroczystej beatyfikacji ks. biskupa Józefa Sebastiana Pelczara.
Potem 18 maja 2003 roku na placu św. Piotra w Rzymie kanonizował go. Stał się pierwszym świętym biskupem nie-męczennikiem.
Justyna Zych z Korczyny wpadła pod koła samochodu dostawczego, który wlókł ją przez kilka metrów. W szpitalu powiedziano rodzicom, że z powodu rozległych obrażeń ich córka umrze prawdopodobnie jeszcze tego samego dnia. Jedna z lekarek zasugerowała, że pomóc może tylko modlitwa. Matka modliła się przy relikwiach podówczas Błogosławionego i dała na Mszę św. Najpierw modląc się o ocalenie, potem o zdrowie. Dziewczynka została ocalona i całkowicie wróciła do sprawności, a jej przypadek został dokładnie zbadany przez różnych lekarzy, w tym specjalistów z Uniwersytetu Jagiellońskiego. Lekarze nie mieli wątpliwości: zdarzyło się coś niezrozumiałego z punktu widzenia współczesnej medycyny. Kościół uznał ten cud za podstawę do kanonizacji bł. Józefa Sebastiana Pelczara.
Opracowanie na podstawie książki „Święci na każdy dzień”- Ks. Wincenty Zaleski ODB Wyd. Salezjańskie .Warszawa 2002